BAHAR

Bahar, istəklimsən başdan-binadan,

Ən gözəl qızısan sən təbiətin.

Xoşbəxt yaranmısan xoşbəxt anadan,

Gözünün odusan şeirin, sənətin,

Ən gözəl qızısan sən təbiətin.

Mənim də şair tək qanım qaynardır,

Yerdə arzularım gül açır rəng-rəng.

Başımda daima fikirlər vardır,

Daima döyünür sinəmdə ürək,

Yerdə arzularım gül açır rəng-rəng. 

Sükuta düşmənsən əzəldən sən də,

Nə yatır, nə də bir sakit olursan.

Çöllərə min yaşıl xalı sərsən də,

Çarpışıb yağışla, boranla, qarla,

Qışın son nəfəsi qasırğalarla

Sən də döyüşlərdə yaşa dolursan,

Nə yatır, nə də bir sakit olursan. 

Buludlar qoynunda çaxan şimşəyin,

Sivri qılınc kimi sıyrılır qından.

Tufan da qoparır bəzən küləyin,

Dağlara səs düşür qışqırığından. 

Bahar, qoy suların gurhagur axsın,

Sinəmin üstündən keçsin sellərin.

Başımın üstündə şimşək də çaxsın, 

Qoy tufan qoparsın əsən yellərin. 

Doyunca çarpışıb qasırğalarla,

Göydə qartal kimi yorulum mən də.

Sonra qoşa yatıb dostum baharla,

Baş-başa dincəlim bir göy çəməndə. 

Dən olub səpilək gəl səninlə mən,

Göyərək torpaqda sünbüllər kimi.

Qızlar gülab çəksin qoy ətrimizdən,

Baharın zinəti al güllər kimi. 

Qoşa çinar olub bitək yol üstə,

Göylərə boy ataq öz ölkəmizdə.

Yayın istisində Muğanda, Mildə,

Yolçular dincəlsin qoy kölgəmizdə. 

Ya da dağ döşündə qoşa qaynayan,

Ürək sərinlədən çeşmələr olaq.

Yerdə bulud-bulud axıb oynayan,

Sərin çaylar kimi axdıqca dolaq,

Ürək sərinlədən çeşmələr olaq.

 

Yer qazaq, su çəkək boz səhralara,

Daş yonaq, söz yazaq iti əl kimi,

Göyləri şimşək tək biz yara-yara,

Gəzək yer üzünü bir əməl kimi. 

Bir cüt ala gözlü göyərçin olub,

Gəl, Yer kürəsinin çiyninə qonaq.

Şeir tək dillənib, nəğmə tək ötüb,

Dildən-dilə düşək, əzbər oxunaq. 

Bir cüt məşəl olsun ürəklərimiz,

Bir cüt ulduz kimi baş-başa yanaq.

Sülhün, səadətin keşiyində biz

Gəl qoşa dayanaq, qoşa da yanaq. 

Min il ömür sürək səninlə qoşa,

Bir canda döyünən iki ürək tək.

Min il nəfəs verək torpağa, daşa,

Nəsildən-nəsilə təzələşərək.

Səməd VURĞUN.